Wat wil je later worden? Of waarom denken in beroepen niet de beste manier van denken is.

Als je aan een kind vraagt wat die later wil worden, dan krijg je meestal cliché antwoorden als dokter of brandweerman. Weinigen zullen antwoorden met zaken die er echt toe doen zoals gezond en gelukkig zijn. Op basis van deze antwoorden vraag ik me af of ons huidige schoolsysteem ons de juiste dingen aanleert? Is het denken in beroepskeuzes de beste manier van denken?

Wat wil je later worden?

Tussen je twaalfde en zestiende moet je een zeer belangrijke beslissing nemen. Hetgeen je beslist zal de rest van je leven gaan dicteren. Je moet rond die leeftijd namelijk antwoorden op de vraag wat je later wilt worden. Met het kiezen van je studierichting zet je de stap naar je professionele carrière en je volwassenheid. Later zal blijken of je er gelukkig van werd.

Ga je doen wat je gelukkig maakt?

Iedereen hoort die dingen te doen waar hij of zij gelukkig van wordt. Hiervoor moet je uiteraard weten wat je gelukkig maakt (zie stappenplan). Hier achterkomen kan een lange en moeilijke zoektocht zijn, maar meestal is het DOEN wat je gelukkig maakt de echte moeilijkheid. Mijn inziens heeft dat te maken met de samenleving die voor iedereen een bepaalde route heeft vastgelegd.

De route van de samenleving

Je kiest je studierichting, behaalt je diploma, werkt je hele leven en uiteindelijk ga je op pensioen of ga je dood. Hiertussen ga je nog trouwen, koop je een huis en krijg je kinderen, kleinkinderen, enzovoort. Dit is erg gechargeerd natuurlijk, maar de maatschappij is hier op voorzien en als je afwijkt val je binnen uitzonderlijke procedures en regeltjes.

Het kiezen van een studierichting: word je bakker of tandarts?

De start van die route begint bij het kiezen van een studierichting. In realiteit komt het er op neer dat je moet kiezen tussen een theoretische of een praktische opleiding? Of in andere woorden: word je bakker of tandarts? Eens je die keuze hebt gemaakt is het vrijwel onmogelijk om hem ongedaan te maken. Je begeeft je dan op het pad naar een beroep en niet noodzakelijk op het pad naar gelukkig zijn.

Is het wel een keuze?

Maar is het wel een keuze? In feite niet, want als je aan een kind vraagt wat hij later wil worden, dan zal hij zelden antwoorden met iets als gelukkig. De kans is groot dat je iets kiest wat je kent. Je referentiekader is immers nog klein. Daarbovenop kies je vaak ook niet zelf. Je laat je verleiden door de studiekeuzes van je vriendjes, kijkt naar het beroep van je ouders of doet een studiekeuze test. Dat komt omdat een kind nog vrijwel geen besef heeft wat gelukkig zijn betekent. Als je dat wel weet, is dat omdat je bent opgegroeid in de liefdevolle armen van je ouders en vaker kiest voor een soortgelijk beroep als je ouders.

De rol van je ouders

Van kleins af aan word je dus al in de route van de samenleving geduwd. Dit komt vooral omdat jouw ouders beslissen wat het beste voor jou is. Zij beseffen immers ook heel goed dat de keuze die wordt gemaakt verregaande implicaties heeft op jouw leven. Maar dit is niet per definitie slecht. Want hoe kun je op je twaalfde beslissingen nemen met zulke grote consequenties? Hoe weet jij nu op die leeftijd wat je echt leuk vindt? Smaken en interesses veranderen toch mettertijd?

Geluk versus een beroepskeuze

Net daarom is het kiezen van een beroep niet goed. Het kiezen van een studierichting heeft een te grote impact op de rest van het leven. Op die leeftijd is het niets meer dan een richting die je op dat moment het meeste aanspreekt. Je hebt geen idee of het een juiste keuze is. Het vervelende aan een studiekeuze is dus dat je op een te jonge leeftijd een keuze moet maken over iets waar je geen idee van hebt.

De rol van het onderwijs

Op de middelbare school of zelfs een universiteit leer je niet om gelukkig te worden. Terwijl het onderwijs daar juist prioriteit van moet maken. In plaats daarvan leer je voor een beroep. Een professie. Dat is de manier waarop onze samenleving werkt, maar dat wil niet zeggen dat dit dé manier is. Het onderwijs moet compleet worden gerenoveerd. In elk geval moet het voorzien in een alternatieve richting zonder in de brede basis tekort te komen.

Het kan ook anders met #hackschooling

Logan LaPlante is een naam die jullie hoogstwaarschijnlijk nog niet hebben gehoord (tenzij je onderstaand video al hebt gezien). Maar hij bewijst dat onderwijs ook op een andere manier kan. Logan LaPlante combineert namelijk de mindset van een ‘hacker’ met een netwerk van vrienden, familie en gemeenschapsorganisaties om zijn gezondheid en creativiteit te optimaliseren en gewoonweg gelukkig te zijn. Hij heeft dit #hackschooling genoemd en sprak erover op een TEDx event.

Klik hier als het Youtube filmpje niet laadt.

Conclusie van Lodi Planting

Ik geloof dat denken in beroepen niet de beste manier van denken is omdat het je beperkt in je vrijheid van denken, je geluk en je mogelijkheden. Wat ik wel geloof is dat iedereen voor zichzelf moet nagaan waar hij of zij gelukkig van wordt. Voor mij staat dit gelijk aan datgene doen wat je het leukste vindt en daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.

Dit geldt dus ook voor jouw eventuele kinderen. Laat je hierbij vooral niet weerhouden door druk van vrienden, familie en/of de samenleving om niet te kiezen voor het geluk van jouw eigen geluk en dat van jouw omgeving. Wijk af van de route die de samenleving heeft bepaald!

PS. Dit was een blog van Lodi Planting.

Al je vragen, opmerkingen en feedback zijn hieronder welkom. Je kan me ook mailen (hallo at lodiplanting.com). Ik reageer zoals altijd persoonlijk op elke e-mail.

[x_prompt type=”left” title=”Een betere freelancer worden?” message=” Ontvang elke week praktische tips over hoe jij een betere freelancer wordt. Deze tips krijg je automatisch en als eerste in je inbox.” button_text=”Word een betere freelancer!” button_icon=”toggle-on” href=” http://eepurl.com/_mpGz” target=”blank”]

[x_author title=”Over Lodi Planting”]
[x_recent_posts type=”post” count=”3″ orientation=”horizontal”]